noir tout noir tout noir tout 22.2

A performance runway with an after-party at the O art space. all black. based on the text by Maria Kanellou.

43 Years and 6 Days old

Almost a week after my birthday, I’m writing this text, which started as a simple “thank you for the wishes; you are my fireflies, pulling me away from my deepest darkness—the refusal to understand and feel—and bringing me into the here and now.” But it ended up as a clash of thoughts, each one fighting to come out on top, and a psychological rollercoaster—so fitting for these times—that took off yesterday when I heard the audio from Tempi.

Because when I heard that girl screaming that she couldn’t breathe, I realized that her cry reached me that night—just as the cries from Gaza reach me every day. But since I couldn’t hear them, they burrowed tunnels under my skin, invaded me through every pore, gnawed at my insides, and echoed in my hollow body. And every day, I felt shattered, without knowing why.

And every night, I went to sleep dreaming of waking up new, but I didn’t even know what new meant. Maybe something else, in another quantum field where genocides had never happened and where we wouldn’t have to wonder if that other idiot gave a Nazi salute. But without a doubt, the next moment, Tesla owners would be burning their cars in a frenzied Athens.

I have lost, however, the ability to comfort and be comforted since that night in Tempi, when a chasm opened inside us, exhaling that toxic liquid carried by the other train—the one they tell us doesn’t exist, but of course it does, because we inhale it every time we hear the word Tempi. And the idiot did give a Nazi salute, without fear, without consequences, and the next day, our prime minister told us there are only two genders—and here we go again.

And in this new period of insomnia that torments me, as I have lost hope of sleeping and waking up new, what I wish for in this new year of my life is to wake up more and more each day—and to gather my fireflies to build a sun. Because they say the sun can burn everything away.

And to always remember that the girl who couldn’t find another breath of polluted air to inhale—realizing that she was about to die—what she wanted to say in her last moments was to her friend: I love you.

P.S. I’m attaching a photo of the artwork that has been tormenting me for months, which I named “Who needs peace, anyway.” Not because I have any prophetic ability, but probably because painting is the most grounding thing I have, and also because I wanted to share it—because this post is mine, and I can put whatever I want in it.

 Maria Kanellou

• 22 feb 2025
• Entry from 18:00

@ o.art.ath, sporadon 36, kypseli

μια περφομανς πασαρέλα με after party στο χώρο του O. όλα μαύρα. βασισμένο στο κείμενο της Μαρίας Κανέλλου.

43 ετών και 6 ημερών

Σχεδόν μία εβδομάδα μετά τα γενέθλια μου γράφω αυτό το κείμενο που ξεκίνησε σαν ένα “ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, είσαστε οι πυγολαμπίδες μου που με τραβάνε μακριά από το μεγαλύτερο σκοτάδι μου - αυτό της άρνησης να καταλάβω και να νιώσω και με φέρνουν στο εδώ και τώρα” και κατέληξε σε ένα κονταροχτύπημα σκέψεων που ήθελαν όλες να μπουν πάνω-πάνω και ένα ψυχολογικό roller coaster, σημείο των καιρών, που απογειώθηκε χτες όταν άκουσα το ηχητικό από τα Τέμπη.

Γιατί όταν άκουσα εκείνο το κορίτσι να ουρλιάζει ότι δεν έχει οξυγόνο, κατάλαβα ότι κι εκείνη τη νύχτα έφτασε η κραυγή της σ’εμένα, όπως έφταναν κάθε μέρα οι κραυγές από τη Γάζα, αλλά επειδή δε μπορούσα να τις ακούσω έσκαβαν λαγούμια στο δέρμα μου, εισέβαλαν από όλες μου τις οπές, μου τρώγανε τα σωθικά κι αντηχούσαν στο κενό μου σώμα. Και κάθε μέρα ένιωθα διαλυμένη και δεν ήξερα γιατί.

Και κάθε νύχτα, πήγαινα για ύπνο κι ονειρευόμουν να ξυπνήσω καινούρια, αλλά δεν ήξερα τί θα πει “καινούρια”. Μάλλον κάτι άλλο, σε ένα άλλο κβαντικό πεδίο που δεν θα είχαν προηγηθεί ολοκαυτώματα και που δεν θα αναρωτιόμασταν αν ο άλλος ο παπάρας χαιρέτησε ναζιστικά, αλλά χωρίς αμφιβολία την επόμενη στιγμή οι ιδιοκτήτες των Τέσλα θα έκαιγαν τα αυτοκίνητα τους, σε μια αφηνιασμένη Αθήνα.

Έχω χάσει, όμως, την ικανότητα να παρηγορώ και να παρηγοριέμαι από εκείνη τη νύχτα των Τεμπών, που άνοιξε μέσα μας ένα γκρεμό που αναδίνει αυτό το τοξικό υγρό που μετέφερε το άλλο τρένο, και που μας λένε ότι δεν υπάρχει, αλλά φυσικά κι υπάρχει γιατί το εισπνέουμε κάθε φορά που ακούμε τη λέξη “Τέμπη”. Κι ο παπάρας χαιρέτησε ναζιστικά, χωρίς αμφιβολία, ποιον έχει να φοβηθεί και πού να λογοδοτήσει κι ο πρωθυπουργός μας είπε την επόμενη ότι υπάρχουν μόνο 2 φύλα και φτου κι από την αρχή.

Και μέσα σε αυτή την καινούρια περίοδο αϋπνίας που με ταλαιπωρεί και καθώς έχω χάσει την ελπίδα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω “καινούρια” αυτό που εύχομαι για το νέο γενέθλιο έτος είναι να ξυπνάω κάθε μέρα όλο και περισσότερο και τις πυγολαμπίδες μου να τις μαζέψω για να φτιάξω ένα ήλιο, γιατί λένε ότι ο ήλιος μπορεί να τα κάψει όλα.

Και να θυμάμαι, για πάντα ότι το εκείνο το κορίτσι που δεν έβρισκε άλλο μολυσμένο αέρα να αναπνεύσει, καταλαβαίνοντας ότι σε λίγο θα πεθάνει αυτό που θέλησε να πει ήταν στη φίλη της ότι την αγαπάει.

Υ.Γ. Επισυνάπτω φωτογραφία από το έργο που με ταλαιπωρεί μήνες τώρα και που το ονόμασα “Who needs peace, anyway”, όχι γιατί έχω καμία προφητική ικανότητα, αλλά μάλλον γιατί η ζωγραφική είναι ό,τι πιο γειωτικό έχω στη διάθεση μου, αλλά και γιατί ήθελα να το μοιραστώ και γιατί το post είναι δικό μου και μπορώ να βάλω ό,τι θέλω.

 Μαρία Κανέλλου

• 22 Φεβρουαρίου 2025
• Απο 18:00

@ o.art.ath, σποράδων 36, κυψέλη